Als naasten wat van me willen,

 

                                                                 is het hek van de dam...

 

 

door Ronald Koops

 

 

Ik houd van jou.

Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan.

Want onze liefde of genegenheid voor een ander is vaak gekoppeld aan een ´maar´.

 

Het tweede grote gebod van God is dat je je naaste moet liefhebben als jezelf. Ik kan daar weinig mee en ik vrees dat ik hier schromelijk in tekort schiet. Stond er maar dat je je vrouw moet liefhebben als jezelf (makkelijk) of je vrienden (geen probleem) of je leidinggevende (gaat ook nog wel). Maar je nááste? Liefhebben als jezelf? Nee, daar bak ik weinig van. Kijk, als er stond dat we onze naaste moeten toleréren, dan was het andere zaak. Dat zou ik ook nog wel kunnen. Tolereren is niet moeilijk en er wordt wat afgetolereerd in ons land. "Ha, buitenlander! Ik vind je erg vreemd maar ik tolereer je. Goed hè?" "Dag ongelovige! Dom zeg, dat je niet in God gelooft. Geeft niet, hoor, ik tolereer het wel. Aardig van me, niet?"

 

Heb je naaste lief als jezelf. Alsjeblieft, ga er maar aan staan. Jezelf liefhebben, dat gaat nog wel. Zo slecht doe je het niet. En je bent zo lekker vertrouwd met jezelf. Maar je naaste? Die vieze buurman die rookt en altijd naar zweet stinkt? Die ene collega die zich altijd klem zuipt in het weekend? Die ordinaire hoer? Die op geld beluste tollenaar? (Gek, het lijkt wel alsof ik deze woorden eerder ergens heb gelezen.) Líefhebben? "Ach Here," bidden we als we gedoucht en lekker ruikend in ons schone bed liggen, "mag ik ook alleen vriendelijk glimlachen naar mijn naaste? Straks word ik nog vies. En mag ik ook alleen heel aardig ´goedemiddag´ zeggen? Want straks wil mijn naaste wat van me. En als naasten wat van me willen, dan is het hek van de dam, want er zijn me een boel naasten..."

Maar we kunnen bidden wat we willen, we kunnen wachten op een teken om er onderuit te komen, maar er zal niets gebeuren. Het zal stil blijven. Alleen de stem van ons geweten zullen we horen. En gewetensstemmetjes zijn altijd heel vervelend. Want meestal hebben ze gelijk.

 

Die vieze buurman, de zuipende collega, de ordinaire hoer, de verslaafde junk, de protserige overbuurman die z´n bestaan vult met leegte en auto´s, ze hebben één overeenkomst. Het zijn mensen. Mooie mensen met emoties, een lach en een traan, mensen met dromen, met verlangens, kostbare mensen gemaakt naar Gods beeld. Naar Gods beeld? Ja. Beelddragers van de Allerhoogste, op zoek naar de zin van hun bestaan. Is alleen tolereren dan niet wat magertjes?

(uit: Visie)

 

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

 

 

Terug naar:

Het Vergeetboek - index

 

 

home