Wat je nóóit zou willen weten over je FD-helden...

 

Emma Patterson and David Ratcliffe (Rebecca Gibney and Brett Climo) in The Flying Doctors.

Deel 3               

 

De klusjesdag               

 

 

(basisverhaal: Anneke; bewerking: Margherita)

 

De volgende ochtend vroeg werd David met een gelukzalig gevoel wakker. Hij zou de hele dag in Emma´s gezelschap mogen verkeren, wat een feest! Ergens in zijn achterhoofd fluisterde weliswaar een klein stemmetje dat hij wel zou moeten uitkijken vandaag; dat ze niet over de schreef zouden gaan. Maar hij achtte zich sterk genoeg om die verleiding te weerstaan, en bovendien: Emma had hem haar erewoord gegeven dat ze hem enkel en alleen als klusjesman zou gebruiken. Dat zat dus wel goed.

Na een lange rit onder het genot van een popzender draaide hij tegen negenen in uitgelaten stemming het erf van de Pattersonfarm op. Hij claxonneerde kort en sprong uit de auto. Meteen kwam Emma van de veranda springen, en hij verlustigde zich in de aanblik van haar stralende ogen en gezicht en haar en lach en houding en...

"Hier is de bestelde klusjesman; tot uw dienst!" salueerde hij toen Emma hem tot op een paar pas genaderd was.

Emma grijnsde terug. "Mooi op tijd. We hebben een massa te doen vandaag, dus... Wat wil je: eerst koffie of gelijk beginnen?"

Hij haalde zijn schouders op. "Maakt me niet uit. Zeg jij het maar; jij bent de baas."

"Dan eerst koffie," besloot Emma, en ze trok hem mee naar binnen. Haar hart huppelde door haar borst. Heerlijk, die jongen de hele dag over de vloer. En geen haan die er naar kraaide, want hij kwam haar gewoon helpen klussen. Volkomen legitiem toch? Ze had ook Luke kunnen vragen. Of George, of Geoff, of DJ, of Vic, of Jack, of... Maar zij had nu toevallig David gevraagd. Nou en? Dat hij nieuw was maakte niets uit. Het was eerder juist een reden om hem te vragen: hij leek nog niet echt ingeburgerd, en had nog geen tijd gehad om echt vrienden te maken. Dat was van de week wel gebleken toen iedereen hem alleen maar uitlachte vanwege die kwestie met Rosie Malarvy. Het zou alleen maar prettig voor hem zijn om zijn vrije dag te kunnen doorbrengen in gezelschap van iemand die hij blijkbaar graag mocht. En zij mocht hem ook graag. Dus waarom niet? Niets mis mee toch?

Tijdens de koffie vertelde Emma hem wat er zoal gebeuren moest. Ze bespraken hoe ze de problemen het best konden aanpakken, en binnen drie kwartier waren ze aan het werk. Er was meer dan genoeg te doen, en het gaf hen voldoende afleiding om zonder noemenswaardige verleidingen hun verhouding kameraadschappelijk te houden. Ze knutselden, kletsten, lachten, plaagden, kibbelden, en onder hun handen werd alles wat kapot was keurig opgekalefaterd.

Emma had echter heel wat binnenpretjes over David. Hij was zo heerlijk onhandig... Al die kleine ongelukjes die kunnen gebeuren als je aan het klussen bent gebeurden negen van de tien keer bij hèm. Aan de andere kant was hij wel degene die de beste en meest efficiënte ideeën had om de problemen in en om het huis op te lossen. Technisch inzicht had hij dus wel degelijk; hij miste echter zelfs de meest basale praktische ervaring om zijn plannen met succes ten uitvoer te brengen. Maar goed, dat hiaat kon zij mooi aanvullen, en zo vormden ze een prima team. En eigenlijk... eigenlijk voelde ze zich voor het eerst sinds tijden weer eens echt gelukkig...

Voor de lunch picknickten ze op een deken in de ietwat verwilderde tuin, en daarna namen ze maar een siësta.

"Dat hebben we wel verdiend," vond David terwijl hij zich uitstrekte in het gras. "We hebben al zoveel gedaan; nu mogen we het er wel even van nemen. De dag is nog lang niet om."

Emma grinnikte. "Ja joh, wat je nu doet is èchte arbeid. Dat doktertje spelen van jullie stelt lichamelijk niks voor. Een luilekkerland!"

David grijnsde genoeglijk. "Ja hoor... Volgende keer laten we je gewoon in de rivier liggen, okay?"

Als antwoord kreeg hij een graspol naar zijn hoofd, maar daarna daalde de rust toch neer over de Pattersonfarm en in de schaduw van de bomen dommelden de twee harde werkers weg. De zon brandde op de dunne bladeren, een licht, verkoelend windje deed de struiken ritselen en Jeddah nam de kans waar een paar overgebleven lekkernijen van het picknickkleed te bietsen. Alles ademde rust en vrede.

 

Toen de ergste middaghitte voorbij was, besloot Emma dat het tijd werd om het lekkende dak te repareren. Dus ze haalden de ladder uit de schuur en klommen het dak op met het benodigde materiaal en gereedschap. Algauw klonken de hamerslagen door de wijde omtrek. De zon brandde op hun hoofden, en David kreeg het uiteindelijk zo warm dat hij zijn shirt uittrok.

"Zeg doc, ben je wel helemaal lekker?" informeerde Emma. "Zo met die bleke rug in de volle zon? Als je dat shirt zo nodig uit wilt, smeer je dan in ieder geval behoorlijk in. Straks heb je de blaren op je rug staan!"

Daar had ze natuurlijk gelijk in, en gedwee volgde David haar de ladder af en naar binnen. Emma pakte de zonnebrandolie uit de kast, en David begon zijn armen, zijn schouders, zijn nek en zijn borst overvloedig in te smeren. En Emma kon het niet laten: ze keek verlekkerd toe. Ze had nooit gedacht dat zo´n tengere jongen ook van die golvende spieren zou hebben. Hij had niet bepaald zo´n brede borstkas als Sam, maar ook die tanige, bijna magere borstkas had zijn charme. Ze zou die best eens willen...

Maar Davids stem onderbrak haar voor ze die gedachte tot het eind toe gedacht had: "Kun jij dan mijn rug even doen, alsjeblieft?"

"Natuurlijk," antwoordde ze op de automatische piloot, en ze nam de fles al van hem over. Maar haar vingers tintelden terwijl David haar zijn rug toekeerde, en ze glimlachte breed. Hoezo een verboden genoegen...? Maar een verboden genoegen dat je met de beste wil van de wereld niet verboden kon noemen: hij kon immers kwalijk zijn eigen rug insmeren?! En zij kon hem toch niet moedwillig zijn rug laten verbranden?

Hij schokte even in een reflex toen de koele olie zijn warme rug raakte. Of was het omdat haar hand hem aanraakte? Breed glimlachend begon ze het witte goedje over zijn rug uit te smeren. Tergend langzaam. Genietend. Dit genoegen kon niemand haar immers verbieden? Ze voelde zijn warme huid verstrakken onder haar handen. Zijn spieren. Zijn ribben. Het was een zondig genot, maar daarom niet minder lekker. Ze zag hoe David kippenvel kreeg, en grijnsde verstolen. Het was misschien gemeen, maar het was zo´n heerlijke sensatie om die jongen op te naaien...

David beet intussen wanhopig zijn onderlip aan flarden. Nu was het de hele dag zó goed gegaan, en nu...?! Waar was Emma in vredesnaam mee bezig!? Hij bedwong een rilling. Wilde ze zo graag dat ze weer zo gegeneerd verlegen tegenover elkaar stonden?! Hij had gedacht dat ze zo, even vlug, zijn rug zou doen. Maar in plaats daarvan leek het wel of ze...

"Waarom doe je het zo langzaam?" bracht hij tenslotte uit. Jemig, wat klonk dat schor...

"Dan trekt het er beter in..." loog Emma sottovoce.

"Oh..." Hij zweeg verder maar. Kiezen op elkaar en je niet laten kennen; dat was het enige wat erop zat. Die rug was tenslotte niet eindeloos. Maar lang duurde het wel voor ze zich van haar taak gekweten had... Eindeloos lang...

Zwijgend klommen ze daarna weer op het dak. En zwijgend gingen ze verder met hun werk. En pas toen David zich weer eens - voor de vierde keer die dag - grondig op zijn duim sloeg, vonden ze hun gewone, kameraadschappelijke gesprekstoon terug.

Nadat ze weer een hele tijd geklust en ook weer gekletst hadden, vroeg Emma: "Biertje?"

"Ja, lekker," antwoordde David. "Ik kom zo; ik maak dit nog even af."

Emma klauterde naar beneden. Maar toen ze weer buiten kwam met twee flesjes bier zag ze iets dat sterk deed denken aan een scène uit zo´n ouderwetse slapstick: David was blijkbaar van het dak gegleden, en met zijn bermudashorts blijven haken aan de dakgoot. Nu hing hij hulpeloos te spartelen om los te komen. Ze proestte het uit van het lachen. Het was ook geen gezicht...!

"Ja, sta daar een beetje te lachen!" verweet David haar verbolgen. "Als je me nou eens helpt?"

Maar op dat moment scheurde de broek een stukje uit, en David zakte een stukje mee. Hij probeerde wanhopig de veilige dakgoot te grijpen, maar die was onbereikbaar voor zijn graaiende handen. Emma beet op haar lip, maar ze kon haar lachen niet inhouden; het was ook zo´n zot gezicht!

"Als je die broek nu helemaal uit laat scheuren, kom je vanzelf los!" giechelde ze behulpzaam. Het kwam haar op een verontwaardigde blik van het worstelende slachtoffer te staan.

"Okay, okay..." Ze zette de flesjes tegen de muur, maar toen ze zich omdraaide bevroor de lach op haar gezicht. De dakgoot was leeg...! "David...?!" riep ze verschrikt.

Blijkbaar was zijn broek nu inderdaad helemaal uitgescheurd, zodat hij naar beneden gedonderd was. Ze rende naar de plek waar hij daarnet nog aan de goot had gebungeld. Daar lag hij. Met zijn ogen dicht. Bewegingloos...

Op haar knieën viel ze naast hem neer. "David! David, leef je nog?"

Hij kreunde zachtjes. En bezorgd legde ze haar vingers in zijn hals, zoekend naar de halsslagader. "David?!" Oh my, hij zou toch niet...? Bezorgd boog ze zich over hem heen. Wat moest ze in vredesnaam doen?! Naar de ademhaling luisteren, dat deden ze toch altijd?

Maar terwijl ze haar oor vlakbij zijn mond hield, zag ze vanuit haar ooghoeken dat David een gezicht trok. "Dat kriebelt!" mopperde hij verwijtend.

"O nee! Jij rotvent!" Ze sprong overeind. "Mij de doodsschrik op het lijf jagen, kun je wel?!" Met grote passen beende ze weg. Maar ze moest eigenlijk ook wel een beetje lachen: hij had haar mooi beet gehad...

David krabbelde stijf overeind en rende haar achterna. "Hé! Kun je niet meer tegen een grapje?" wilde hij weten toen hij haar had ingehaald.

Ze keek hem aan, en tussen een lach en een woedeuitbarsting zei ze nadrukkelijk: "Wil je dat nooit, maar dan ook nóóit meer doen!"

"Wil jij me dan ook nooit, maar dan ook nóóit meer zo uitlachen?!"

Ze keek hem nog eens aan. Eén en al gekwetste mannelijke trots, ja ja... Maar haar restje boosheid verdween op slag toen ze zag hoe hij eruit zag. Ze kon het niet helpen: ze schoot weer in de lach.

Fronsend keek hij haar aan. "Wat nou weer?"

Emma probeerde haar lach te smoren, maar het lukte niet echt. "Moet je kijken hoe je erbij loopt..."

David keek naar beneden. Zijn broek was helemaal uitgescheurd, hij zat onder de witte schaafplekken en overal zaten geelrode en groene vegen.

"Hier, da´s nog niet alles," giechelde Emma, en ze plukte een bos versgemaaid gras uit zijn haar.

David slaakte een komische zucht. "Tja, dat heb je ervan als je moet werken voor zo´n slavendrijver als jij..."

"Wat! Noem je míj een slavendrijver? En ik geef je nog wel bier!" riep Emma verontwaardigd. Ze waren inmiddels weer bij het huis teruggekomen. Eén van de bierflesjes was omgevallen, en Emma raapte het nu op en goot het laatste restje over hem uit.

Hij schudde zich als een poedel. "O, maar dat kan ik ook!" Hij pakte snel het andere flesje, schudde er even flink aan en spoot het schuimende vocht wraakgierig in Emma´s richting. Emma slaakte een gil en maakte dat ze wegkwam. Maar de laatste slok bier nam hij zelf. Voordat hij haar achterna ging.

Met die beweging trok er echter ineens een vlijmende pijn door zijn schouder. Hij trok een grimas terwijl hij het bier doorslikte. Blijkbaar was die duikeling daarnet toch niet helemaal zonder nadelige gevolgen gebleven. Voorzichtig draaide hij zijn schouder om te zien hoe die functioneerde.

"Wat doe je?" vroeg Emma van een afstandje.

Hij grimaste nog eens. "Het was niet allemaal acteerwerk. Ik geloof dat ik me toch behoorlijk bezeerd heb toen ik van het dak viel." Hij wees naar zijn schouder.

"O, David!" klonk Emma bezorgd. Ze holde naar hem terug. "Ben je erg gewond?"

Hij keek op haar neer. Ze was aanbiddelijk zoals ze daar voor hem stond: druipend van het bier, met een nogal beteuterde uitdrukking op haar gezicht... Hij grinnikte. "Moet je zien hoe je erbij loopt!" plaagde hij. Hij veegde een druppel van haar wang en likte hem van zijn vinger. "Blèh, zout bier..."

Emma grinnikte. De schade scheen toch wel mee te vallen, en ineens voelde ze zich heel ondeugend. "Zal ik een kusje op de zere plek geven dan? Een oude remedie, maar naar verluidt werkt ´ie uitstekend!"

Haar ondeugende blik werkte aanstekelijk: Davids ogen flikkerden, en hij wees haar waar het pijn deed. "De medische wetenschap weet nog niet half wat de helende kracht is van kusjes," beaamde hij schijnheilig.

"Precies." Met glinsterende ogen kweet Emma zich van haar taak. "Doet het èrg zeer?" informeerde ze. "In dat geval moet je waarschijnlijk meer medicijn hebben."

"Nogal, ja." Hij keek zielig. "Ik geloof nooit dat één enkel kusje voldoende is om..."

Emma had er geen enkel bezwaar tegen om de behandeling nog even voort te zetten. En David? Die voelde zich helemaal licht worden in zijn hoofd. Oh, wat een heerlijk gevoel, deze vrouw tegen zijn blote bast! Haar blonde haren, plakkerig van het bier, die tegen zijn wang kriebelden, haar zachte lippen die keer op keer zijn schouder streelden... Hij drukte een impulsieve kus in haar haren en sloeg genietend zijn armen om haar heen. Dacht hij. Maar die beweging veroorzaakte weer zo´n pijnscheut door zijn schouder dat hij zijn adem inzoog, en Emma keek geschrokken op. "Wat...?"

"Nee, niks..." mompelde hij. Die rotpijn ook... Net nu hij heerlijk... Nee. Nee. En nog eens: nee. Hij haalde eens diep adem en liet haar los. Die pijn was een waarschuwing, en niets anders. Een waarschuwing dat hij op de verkeerde weg was. Want waar zou dit zómaar toe leiden? Juist. Voor je het weet waren ze te ver gegaan. En dat was niet de bedoeling. Emma was getrouwd met Sam, en verder niks.

Emma las de gedachten van zijn gezicht, en ook zij realiseerde zich dat ze met vuur speelde. "Het doet echt pijn, hè? Wacht maar even: ik haal wat ijs om erop te doen. En," vervolgde ze op veelzeggende toon: "Bier. Om te drínken dit keer."

Kordaat liep ze het huis in, en David liet zich stijf zakken op de deken die er nog lag van de lunch. Toen ze weer naast hem zat, en ze in eendrachtig stilzwijgen een paar slokjes van hun bier gedronken hadden, pakte ze een ijsblokje uit het emmertje dat tussen hen in stond. "Waar doet het precies pijn?"

Hij wees het haar. "Vooral aan de voorkant."

"Ga maar liggen," gebood ze. En toen begon ze met het ijsblokje over zijn bovenarm en zijn schouder te bewegen.

En daar lag hij dan. Weerloos onder het ijsblokje in Emma´s hand. Hij keek naar haar door zijn oogharen. De stralende krans van haar blonde haren werd nog geaccentueerd door de halo van zonlicht die er omheen lag. Als hij zijn ogen nèt even dichtkneep, had ze een heuse stralenkrans. Hij glimlachte bij zichzelf. Sinte Emma, ja ja... Die zijn instructies over waar het pijn deed wel erg ruim interpreteerde... Hij had toch zeker niets over zijn borst gezegd?! Hij kreeg plotseling kippenvel, en hij rilde onwillekeurig.

Emma zag het. En ze kon het niet laten: ze móést er gewoon misbruik van maken. Ze boog zich dieper over hem heen, zodat haar haren over zijn tepels gleden. En intussen begon ze met het snelsmeltende ijsklontje cirkels te trekken over zijn borst. Ze voelde hoe hij huiverde, maar hij zei of deed niks...

Nee, David had wel andere dingen aan zijn hoofd. Allereerst moest hij al zijn wilskracht mobiliseren om niet op deze subtiele uitdaging in te gaan. Ze zou hèm niet nog eens zo ver krijgen om...! Maar goeie genade, wat kostte dat een moeite... Hij sloot zijn ogen en beet alweer op zijn lip. Zou hij nog iets aan lip over hebben vanavond? Maar hij moest standvastig blijven... Emma wist net zo goed als hij dat dit niet kon. Niet verstandig was. Soms vergat hij het even, soms zij. Maar nu wilde hij haar een koekje van eigen deeg geven, want op dit moment speelde ze gewoon een spelletje met hem. En hij hield van spelletjes. Vooral als je echt vuil kunt spelen...!

Voorzichtig bewoog hij zijn andere hand in de richting van het ijsemmertje, en zonder dat ze het merkte haalde ook hij een handje ijsklontjes uit de emmer. En voordat Emma ook maar in de gaten had wat er gebeurde liet hij ze in haar openvallende bloesje glijden.

Met een gil van hier tot Tokyo vloog Emma overeind, en onder het uitstoten van ongearticuleerde kreten probeerde ze in een woeste rondedans haar bloesje zo vlug mogelijk uit haar korte broek te trekken om die glibberige, ijzigkoude blokjes kwijt te raken. Ook Jeddah was gealarmeerd door haar kreten, en kwam zijn vrouwtje ogenblikkelijk te hulp gesneld. Wild blaffend sprong hij tegen haar op, en daar Emma daar niet bepaald op verdacht was, rolden ze het volgende moment met z´n tweeën over de grond. David zat uitgebreid te lachen op het kleed, en toen Emma zich eindelijk van hond en klontjes bevrijd had, hijgde ze verbolgen: "Is dat mijn dank?!" Ze raapte een zanderig klontje op en gooide het naar zijn hoofd. Maar het belandde in de struiken.

Nog nalachend kwam hij overeind en liep op haar toe. "Nee. Dat is je verdiende loon," was zijn droge commentaar. Hij stak haar de hand toe en trok haar overeind.

Verlegen keek ze naar de grond en fatsoeneerde zo goed en zo kwaad als het ging haar verfomfaaide uiterlijk. Hij had gelijk. Natuurlijk had hij gelijk. O, waarom liet ze zich toch iedere keer weer meeslepen?! Het was niet eerlijk! Niet tegenover hem, en niet tegenover... Ze bloosde. Ze realiseerde zich ineens dat ze de hele dag nog geen seconde aan Sam gedacht had. Wat was er toch in haar gevaren!? "Het spijt me, David..." mompelde ze beschaamd. Ze durfde hem niet eens meer in de ogen te kijken en liet zich moedeloos op de deken vallen. Hij zette zich naast haar, en een hele tijd was het gewoon stil.

Tenslotte sprak Emma beverig: "Ik begrijp eigenlijk niks van mezelf. Het is allemaal zo... zo natuurlijk vandaag... Zo normaal. Alsof we elkaar al jaren kennen. En..." Ze probeerde haar tranen weg te slikken, maar er ontsnapten er toch een paar. "Het is zo gek, maar ik voel me zo gelukkig als jij bij me bent... Net of..."

David knikte, en zuchtte eens diep. "Ik weet het. Zo voelt het voor mij ook." Voorzichtig veegde hij een grote traan van haar wang. "Maar het kan niet, Em. En dat weet jij net zo goed als ik. We mogen vrienden zijn, maar ook niet meer dan dat. Ik vergeet het zo af en toe ook, dat heb je gemerkt. Maar jij hoort bij Sam. En daar wil ik onder geen beding tussenkomen... hoe ik me ook tot je aangetrokken voel," voegde hij er na een korte aarzeling aan toe.

Betraand keek ze naar hem op. "Als Sam er niet was geweest..."

"Maar Sam is er wèl," brak hij haar af.

Ze slaakte een zucht en wendde haar ogen weer af. "Ja..." Maar wat als Sam vandaag of morgen eens verongelukte...? Dan zou ze...! Ze huiverde geschrokken van haar eigen gedachten. Nee. Zo mocht ze niet denken... O, Sam...! Ze barstte ineens in snikken uit. "Ik weet het niet meer...!" O, Sam...! Nee, hij mocht niet verongelukken! Dat nooit! Maar David, hij... o hemel, hoe kwam ze ooit uit deze gordiaanse knoop?!

David aarzelde. Wat nú weer? Vaag voelde hij zich schuldig, maar hij begreep niet goed waarvoor. Even probeerde hij stoïcijns naast haar te blijven zitten, en zich te beperken tot haar met medelijdende blik te bezien. Veel verstandiger immers. Maar ik moet de man nog zien die onbewogen blijft bij de hartverscheurende aanblik van de tranen van de vrouw van zijn dromen... Het duurde dan ook niet lang of hij begon haar bemoedigend op de rug te kloppen. Wat als vanzelf leidde tot een troostende arm om haar schouders. Wat tot gevolg had dat Emma zich huilend tegen zijn borst wierp. Met als consequentie dat hij de pijn in zijn schouder verbeet en ook zijn andere arm beschermend om haar heen sloeg. En zo bleven ze zitten, twee hopeloos verliefde mensen op een kleed in de zonovergoten tuin.

"O David," huiverde Emma, "ik ben zo verschrikkelijk verliefd... op jou! Maar Sam... Ik... Wat moet ik in hemelsnaam dóén!?" Het klonk als een noodkreet. Ze voelde hoe hij diep ademhaalde voor een antwoord, en ze kapte hem al af voor hij zijn mond open had kunnen doen: "Nee, zeg maar niks... Ik wéét wel dat..."

En dat kon hij alleen maar beamen. Met pijn in het hart. Was hij immers niet ook zo verschrikkelijk en hopeloos verliefd op háár...? Hij kon niets anders doen dan haar zwijgend te koesteren in zijn armen... en zelfs dat ging - onder de omstandigheden - misschien eigenlijk al te ver...

 

Ook toen Emma weer wat bedaard was, bleven ze nog zo zitten. Bij elkaar weggekropen, de armen koesterend om elkaar heengeslagen. Het voelde zo heerlijk vertrouwd. Warm. Thuis. Maar het was Jeddah die er een eind aan kwam maken: ze kwam aangesprongen vanuit een andere hoek van de tuin, en legde pardoes haar voorpoten op Emma´s schouders.

"Hé!" riep die verontwaardigd. Maar het volgende moment werd er een natte snuit in haar nek geduwd.

Emma wikkelde zich los uit Davids omhelzing. "Is het al zo laat?" riep ze uit terwijl ze vlug overeind kwam. Ze gaf de hond een stevige aai over zijn kop en keek om naar David die met een vragende blik naar haar opkeek. Ze trok hem overeind en lachte verlegen haar gène weg: "Om vijf uur wil ze wat eten; daar kun je de klok op gelijk zetten!"

"Nu je het zegt... Ik zou ook wel wat lusten."

Ze gingen gedrieën naar binnen, waarbij Jeddah hen uitgelaten kwispelend voor de voeten liep. Emma schudde wat brokken in Jeddah´s bak, en daarna zei ze: "Ik ga eerst even douchen voordat ik met het eten begin. Okay?"

Hij trok een wenkbrauw op. "Jij kon toch niet koken?"

Ze keek hem verbaasd aan.

"Dat vertelde je me ten minste toen je daar in die vermaledijde rivier lag," verklaarde hij.

Haar gezicht betrok. "Daar wil ik niet meer aan denken. Maar ik heb inmiddels wel íets bijgeleerd, hoor!"

 

Toen ze fris en wel uit de douche kwam, zag ze van alles op het aanrecht staan. Vragend keek ze David aan. "Wat moet dat voorstellen?"

"Ik heb je voorraadkast even geplunderd," legde hij uit.

"En wat moet dit worden, als ik vragen mag?"

Hij glimlachte breed. "Hak de uien, open de blikken, gooi alles bij elkaar, en je hebt een heerlijke Mexicaanse chili con carne. Kan ik ook nog even douchen?"

"Tuurlijk. Tenzij je zin hebt in uien snijden?" Ze lachte.

David grinnikte haar toe. "Ik ben al weg!"

 

Toen hij uit de douche kwam, stond de pan met eten al op. Hij keek erin. "Perfecte samenwerking."

Emma knikte droog. "Mijnheer stelt het menu samen, en ik mag de uien snijden!" Ze lachte ineens toen ze dacht aan die keer dat ze een stel schaapscheerders over de vloer had gehad die in haar - een vrouw - geen gezag wensten te erkennen. Even betrok haar gezicht: Sam was natuurlijk weer eens weggeweest. Maar ze herstelde zich meteen, en vertelde David met verve van die grappige episode: hoe ze uiteindelijk de raad van een oudere vriendin had opgevolgd en haar stoere monteurskloffie verruild had voor een lief gebloemd jurkje en zorgvuldige make-up. En hoe ze toen met een gesneden ui in een zakdoek de kaartspelende heren hun thee had gebracht, heel onderdanig, en steeds maar haar ogen bettend met die zakdoek vol ui. Haar lieflijke verschijning en haar krokodillentranen hadden de heren scheerders diep geroerd, en voor ze pap had kunnen zeggen waren ze al aan het werk geweest...

David grijnsde breed. Hij zag het voor zich!

 

Terwijl ze zaten te eten zei David: "Vertel eens wat meer over Sam? Ik moet straks met hem samenwerken, zie je. En daar zie ik toch wel een beetje tegenop eigenlijk."

Emma zuchtte en keek even van hem weg. Ach, Sam... Hij moest eens weten... Maar ze begreep Davids onzekerheid ook zo goed, dus ze vertelde toch maar. Hoe ze Sam ontmoet had; hoe hij vanaf het allereerste moment weg van haar was geweest. Hoe zij hem plagend wat op een vriendschappelijk afstand gehouden had, tot ze zich plotseling - op het moment dat zijn leven aan een zijden draadje hing - realiseerde dat haar leven zonder hem zo oneindig leeg en zinloos zou zijn. Hoe gek ze langzamerhand op die cowboy geworden was. Ze waren stapelverliefd geweest allebei, en zijn huwelijksaanzoek had niet lang op zich laten wachten. En o, wat een kibbelpartijen waren daarop gevolgd! Want hij was zo conservatief als wat, en wilde graag een huiselijke vrouw hebben, en liefst een hele stoet kinderen. Terwijl zij juist zelfstandig wilde blijven, een broertje dood had aan alles wat maar naar huishouden zweemde, en nog helemaal niet wist of ze überhaupt wel kinderen wilde hebben! Ook na de grote dag was hun huwelijksleven geen gladde zee geworden: ze kibbelden nog steeds om de haverklap. Over de taakverdeling in en om het huis, over de financiën, over... nou ja, over van alles. Maar ze waren stapel op elkaar, en dat vergoedde veel, zo niet alles. Als hij maar niet zo vaak weg was voor zijn werk...

David knikte langzaam. Hij begon zich een beetje een beeld te vormen van die Sam. En niet eens een uitermate onsympathiek beeld. Maar... "Maar als hij thuis is, is hij dan wel goed voor je? Want anders..."

Even zag ze een ongeruste flikkering in zijn ogen. Maar eerlijk: ze kon maar één antwoord geven: "Sam zou voor me door het vuur gaan."

Hij haalde verlicht adem. "Gelukkig... Misschien kunnen hij en ik het dan wel uitstekend samen vinden."

Emma keek hem verbaasd aan. "Ik hoop het, ja." Maar toen begreep ze ineens wat hij impliceerde, en ze kleurde als een roosje...

Zwijgend aten ze verder, maar toen het op was verzuchtte David met tegenzin: "´t Is jammer, maar het wordt eens tijd om naar huis te gaan. Ik heb nog een flinke rit voor de boeg, en het zou wel zo prettig zijn om die bij daglicht te maken."

Emma knikte. Haar gezicht werd wat langer; ze vond het duidelijk jammer dat deze dag voorbij was. In haar brein ontspon zich alweer een plannetje: "Kun je wel rijden met die arm?" vroeg ze dus bezorgd. Ze had daarstraks immers gezien dat hij zijn pijnijke rechterarm nauwelijks gebruikte, en dat de minste of geringste beweging een trek van pijn over zijn gezicht deed glijden. Hoewel: nu binnen leek het veel beter te gaan.

Vragend trok hij zijn wenkbrauw op. "Hoezo?" Maar toen viel het kwartje, en hij grinnikte. Met een speelse glinstering in zijn ogen greep hij naar zijn schouder en kreunde zwaar overdreven: "Nou... éígenlijk moet ik rust houden natuurlijk. En ik heb beslist liefdevolle verzorging nodig!"

Emma keek hem peilend aan. "Je zit me weer voor de gek te houden, hè? Maar ik bedoel het serieus, hoor: heb je er echt niet teveel last van? Twee uur rijden over die hobbelige wegen hier?"

Hij schudde zijn hoofd. "Het mag dan een verleidelijk idee zijn om misbruik van de situatie te maken, maar ik denk echt dat het verstandiger is om..." Hij kleurde. "Nou ja, je weet wel wat ik bedoel. Elkaar niet uit te dagen, in de verleiding te brengen om dingen te doen die we later... Helemaal nu je man volgende week thuiskomt..."

Hij zweeg verlegen. Verward. En Emma strekte haar hand naar hem uit. "Je hebt gelijk. Het is nòg goed gegaan vandaag, maar nu ook nog een nacht samen doorbrengen zou... spelen met vuur zijn." Ze zweeg even bij de kietelende gedachte aan wat er zou kùnnen gebeuren als... Maar ze schudde zich. Niet aan denken! "Maar gaat het echt wel dan? Of moet ik je even wegbrengen?"

Hij schudde zijn hoofd. "Het gaat wel. Voordat ik je voorraadkast onder handen nam, heb ik namelijk eerst je medicijnkist geplunderd. Ik zorg wel dat hij weer aangevuld wordt," beloofde hij.

 

Zo stonden ze even later met z´n drieën op de veranda: David, Emma en Jeddah. David weifelde. Kon hij nu zomaar weggaan? Of... Maar nee, hij kon geen weerstand bieden aan de verleiding om haar nog één keer in zijn armen te nemen. Heel eventjes maar. Gewoon, ten afscheid. Die wilde, zoete lucht van vrouw en bloemenzeep was gewoon té verleidelijk... "Bedankt voor de fijne dag," murmelde hij in haar haren.

En Emma koesterde zich tegen zijn borst. "Jij ook..."

"Wraf!" klonk het op dat moment van Jeddah, en David grinnikte. "Ja jochie, jij ook bedankt, hoor!" Toen kuste hij Emma vlug en licht op haar voorhoofd, en voor ze kon reageren scheurde hij zich plichtsgetrouw van haar los en sprong van de veranda. In zijn gehavende kleren liep naar de auto. Jeddah dartelde achter hem aan, en ook Emma volgde hem. Maar toen David met nog een laatste groet was ingestapt, riep ze Jeddah bij zich en hield hem aan zijn halsband vast toen de auto tuterde en het hek uit draaide.

Dromerig keek ze de stoffige blauwe wagen na tot hij uit het gezicht verdwenen was. Toen keerde ze zich naar Jeddah en rauschte liefkozend door haar zachte vacht. "Wat moet ik nou, hè jochie?" vroeg ze zachtjes. "Ik kan niet alles hebben... Maar ik kan niet kiezen!" Ze begroef haar gezicht in Jeddah´s nek. Sam... David... Sam... Mijn hemel, wat werd de wereld ingewikkeld als je van twee mannen tegelijk hield...

 

 

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

 

Deel 4

 

Terug naar deel 2

 

index

 

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

 

Terug naar de FD-fanfiction index

 

 

home

 

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

 

The Flying Doctors is the property of Crawford Productions.

No copyright infringement is intended,

and no money is being made by the publication of this story on the internet.

 

The home of this story is www.konarciq.net

Downloading and printing of this story for private use only.

For all other forms of publication and distribution is the clearly stated, written permission of the authors required.