Wat je nóóit zou willen weten over je FD-helden...
Deel 2
Een
dilemma van barmhartigheid...
(geschreven
door Anneke & Margherita)
Voor
het raam van zijn goedkope stadse pensionkamer stond Sam Patterson naar buiten
te kijken. Niet dat er veel te zien was: het raam keek uit op een smal steegje,
waar om deze tijd - midden overdag - weinig tot niets langskwam.
Toch
stond hij daar ingespannen naar buiten te turen alsof hij iets of iemand
verwachtte. Op het nachtkastje tikte de wekker de seconden weg. Luid en
doordringend. En Sam realiseerde zich ineens dat al zijn spieren gespannen
waren, alsof hij klaarstond voor een zwaar gevecht. Hij haalde eens een paar
keer diep adem, zoals hem dat in dienst geleerd was. Ontspanningsoefeningen.
Zijn geest moest paraat blijven, zeer paraat! Maar het had geen zin elke vezel
van zijn spieren te spannen. Het ging er nu om wie het slimste was: hij, of...
Met
een ruk draaide hij zich om toen er op de deur geklopt werd. "Ja?"
Zijn stem schoot uit. Onbeheerst.
De
deur kierde open en het hoofd van de pensionhoudster Mrs. Dawson verscheen om
de hoek. "Mr. Patterson? Er is bezoek voor u."
Sam
knikte bruusk. "Laat maar binnenkomen." Hij nam nog eens een flinke
hap lucht, en daarna trok hij zijn gezicht zo goed en zo kwaad als het ging in
de gladde, brutale plooi die hij zich recentelijk had aangemeten. En daar kwam
zijn bezoeker al binnen: een iel mannetje in een fletse regenjas en met een
vilten hoed op het smalle hoofd. "Goeiedag, Mr. Patterson," zei het
mannetje neutraal. Maar zodra Mrs. Dawson de deur achter hem gesloten had, boog
hij zich naar Sam toe en fluisterde hees: "En? Heb je je bedacht?"
Een
paar dagen verliepen in relatieve stilte op de Pattersonfarm. Emma bleef op het
landgoed. Daar was ook meer dan genoeg te doen tenslotte. De generator gaf er
weer eens de brui aan, het dak lekte, de afvoer raakte grondig verstopt... en
ondertussen waren er de dieren die verzorgd moesten worden en het huishouden
dat gebeuren moest. Allemaal kleine en grote ergernisjes die ze in haar eentje
het hoofd moest bieden. Want Sam zat nog altijd in Sydney. Sam liet haar achter
met alle problemen, en was niet eens beschikbaar om haar zelfs maar een
luisterend oor te bieden toen ze op het nippertje aan de verdrinkingsdood
ontsnapt was. Terwijl David... Haar gedachten stokten. Elke keer als ze aan hem
dacht. Het was ook zo raar... Zo dubbel. Ze miste Sam. Ze miste hem verschrikkelijk.
Maar tegelijkertijd verlangde ze naar David. Hoe kon dat nu? Of verlangde ze
naar David - gewoon, naar een beetje menselijke warmte, naar de nabijheid van
een man - juist omdat ze Sam zo
miste? Ze kwam er niet uit. Ze probeerde er maar niet teveel aan te denken.
Misschien ging het dan vanzelf wel over.
Maar
toen de generator het nogmaals begaf die week had ze het plotseling echt
helemaal gehad. Alles ging altijd kapot als Sam er niet was! En toen de
reparatie ook al niet wilde vlotten, was ze op een gegeven moment naar binnen
gerend en had ze de microfoon van de radio gegrepen. Ze móést met iemand
praten, een menselijke stem horen; hier in haar eentje werd ze gek! En wie
anders dan David...? Maar voordat ze de zendknop had omgezet, kwam ze alweer tot
bezinning. David... Nee. Dat kon niet. Beter van niet. Als zij over de radio
haar hart uitstortte bij David, dan zou het halve district dat horen, en dan
had je de poppen aan het dansen! Ze zuchtte diep. En aarzelend legde ze de
microfoon weer weg. En niet eens voor de eerste keer deze week. Wat was er toch
in haar gevaren?
Het
zou natuurlijk veel en veel verstandiger zijn om één dezer dagen naar de stad
te rijden en gewoon Sam op te bellen. Ze moest er toch weer naar toe; zo heel
lang kon ze het werk in de garage tenslotte ook niet laten liggen. Maar ze
durfde niet goed. Dan zou ze David immers weer ontmoeten. En hoe ze ook naar
hem verlangde, het idee hem weer onder ogen te moeten komen schrikte haar ook
af. Hoe moest ze zich in vredesnaam tegenover hem gedragen?! Zij was het immers
geweest die het initiatief had genomen tot die kus? Die kus die zo
hartstochtelijk uit de hand gelopen was...
En
eigenlijk had ze helemaal geen zin om Sam te bellen. Ze nam het hem nog steeds
kwalijk dat hij die avond helemaal niet had willen luisteren, en dat hij zo bot
had gedaan toen ze vroeg wie hij op bezoek had. Ze wilde er niet verder over doordenken,
maar op de gekste momenten stak dat duiveltje de kop op: wat spookte Sam
allemaal uit daar in Sydney? Kon ze hem wel vertrouwen? Wie waren die bezoekers
geweest, op dat late uur nota bene? Bezoekers of bezoekSTers? Eén bezoekster
was feitelijk al voldoende... Want als zijzelf - weliswaar min of meer
gedwongen door de omstandigheden - het bed kon delen met een andere man... Wie
zei dan dat Sam zich niet tot iets dergelijks zou kunnen laten verleiden? Okay,
nuchter bezien was er tussen David en haar niets gebeurd. Dat was waar. Maar
het idee dat Sam zijn hotelbed zou delen met een of andere opgedirkte stadstrut
- of er nu iets gebeurde of niet - stond haar allesbehalve aan... En
waarschijnlijk kon híj de omstandigheden zelf creëren!
Ze
verfoeide zichzelf dat ze zo begon te denken. Maar aan de andere kant vond ze
dat Sam er zelf ook wel enige aanleiding toe gegeven had. Vanwaar anders die
geheimzinnigheid? Stel je nou voor dat hij... Nee, ze drukte die gedachte gauw
weg. In een afgelegen hoekje van haar brein. Zo wilde ze niet denken... Ze
moest zien dat ze afleiding kreeg. Niet alleen van werk, maar ook van mensen.
Om die gedachten de kop in te drukken. Morgen ging ze weer naar de stad. Naar
de garage. Al zou ze Davids aanwezigheid daar ook bij moeten trotseren.
Ze
slikte. David... haar hart maakte een sprongetje alleen al door aan hem te
denken... Hoe moest dit...? Ze haalde eens diep adem. En nog eens. Gewoon doen.
Net of er niets aan de hand was. Iets anders zat er niet op...
David
had de afgelopen dagen veel aan Emma gedacht. Hoe zou ze het redden daar in
haar eentje? Zou ze het nog goedgemaakt hebben met die Sam van haar? Aan hun
kus probeerde hij maar niet te denken; die riep zulke tegenstrijdige gevoelens
in hem op. Een warm verlangen en tegelijk enorme schuldgevoelens... Hoe moest
hij straks in vredesnaam zijn houding bepalen als die Sam weer opdook?
Emma
had zo af en toe wel even contact gehad met de basis deze dagen. Met DJ, met
Chris, met Kate, met Geoff. Nooit vroeg ze naar hem. En hij zou het niet in
zijn hoofd halen om zelf contact met haar te zoeken. Deze mensen waren
tenslotte haar vrienden. En hij? Hij kwam nog maar net kijken...
Toen
hij die dag met Geoff en Debbie wegreed naar het vliegveld, zag hij echter
ineens dat de garage weer open was. Ze was er weer! En voordat hij wist wat hij
deed, had hij Geoff laten stoppen en was de auto uitgesprongen.
"We
zijn al laat; wat ga je...?" Geoff was nog maar halverwege zijn vraag toen
David de auto al uit was. Hij keek om naar Debbie. "Wat heeft die
ineens?"
Maar
Debbie haalde haar schouders op; zij wist het ook niet.
Emma
was net met een paar sleutels onder een truck gekropen. ´Eigenlijk een weerloze
houding,´ filosofeerde ze bij zichzelf.
Op
dat moment klonken er hollende voetstappen, en twee benen bleven staan naast de
truck. Ze kreeg een schokje toen ze zag wie het was: David... Ze weerstond de
aanvechting om overeind te springen en hem dolgelukkig om de hals te vliegen.
In plaats daarvan haalde ze een paar keer diep adem en werkte gewoon door. Nu
het zover was, bleek het inderdaad niet zo gemakkelijk haar houding tegenover
hem te bepalen.
De
stilte laadde zich op. Zij wist niet wat te zeggen, en David beperkte zich ook
tot naar haar kijken. Uiteindelijk raapte ze haar moed bij elkaar, en om toch
maar iets te zeggen vroeg ze gemaakt-luchtig: "Ben je iets kwijt of
zo?" Lastig dat haar stem wat trilde. Ze wilde niet dat hij zou merken hoe
blij ze was hem weer te zien. Een muur optrekken tussen hen, dat moest ze doen.
Het
werkte: het was duidelijk dat haar reactie hem verwarde. Ze had er meteen
alweer spijt van. Maar het was nodig. Ze moest doorgaan! Afstand creëren!
David
wist inderdaad even niet goed hoe hij moest reageren. Was ze vergeten wat er
gebeurd was tussen hen?! Zou ze spijt hebben? Ja, natuurlijk had ze spijt! Ze
hoorde immers bij Sam, niet bij hem! Natuurlijk zou ze het willen vergeten! Net
doen alsof er niks gebeurd is... Hij hurkte neer zodat ze op gelijke hoogte
waren. Hij wilde dat ze wist dat hij het begreep! Maar Emma keek direct weer
van hem weg. En om dan toch maar iets zinnigs te zeggen, mompelde hij iets over
dat hij eigenlijk aan de late kant was.
"Nou,
dan kun je maar beter opschieten," vond ze nuchter.
"Ja..."
Goeie genade, ze wilde hem weg hebben! Natuurlijk... Ze had gelijk... Ze had
groot gelijk zelfs! Maar zo´n pijn als het deed...!
"Nou,"
verbrak Emma tenslotte de korte stilte, "ik geef het op. Wat zit je nu te
staren?" Ze moest zichzelf geweld aandoen om hem zo afstandelijk te
behandelen, maar het moest... Het moest!
David
haalde eens diep adem. Gewoon doen... En wat beter dan terug te grijpen op zijn
veilige rol als arts? "Gewoon... ik beschouw je op het moment als mijn
patiënt. En ik wilde gewoon weten... eh... nou ja, hoe het met je is,"
hakkelde hij verlegen.
"Nou,
dat heb je dan bij deze gedaan, nietwaar? Dank je wel, hoor. Zoals je ziet kan
ik weer onder dit soort dingen kruipen zonder de bibbers te krijgen."
"Erg
handig voor een monteur." Gewoon doen... gewóón doen!
"Ja,
er is nog geen enkele truck op mijn arm gevallen deze week!"
Buiten
werd getoeterd. Hij moest opschieten, dat wist hij ook wel. Ze waren immers al
laat. Maar zoals Emma zich nu gedroeg, dat zat hem toch ook niet lekker... Dus
hij vroeg verder: "En je arm? Geen last meer van?"
Ze
knikte, overdreven opgewekt, lachend en zwaaiend met haar arm. Alsof ze wilde
zeggen: "Zeur niet zo, man, je ziet toch dat alles goed is?"
Hij
keek haar nog eens goed aan. Ze speelde theater, zoveel was hem wel duidelijk.
Ze wìlde zich niet nog eens laten kennen. Niet door hem in ieder geval. Hij
voelde een steek door zijn hart... Of hij het nu wilde of niet, verliefd op
haar was hij toch! Een vreemd, samengeknepen gevoel van verliefdheid, maar
toch... En daarbij was hij ook nog bezorgd voor haar. Echt bezorgd... Met wie
kon ze praten over wat er gebeurd was?
Weer
klonk het geluid van de claxon op straat, en David besefte dat dit niet het
moment was om verder te praten. Nog afgezien van het feit dat Emma duidelijk
niet wìlde praten: hij had immers nog haast ook. Hij zuchtte er maar eens van,
en sprak verontschuldigend: "De baas wordt ongeduldig. Twee minuten!"
riep hij vervolgens achterom naar Geoff. En zich weer naar Emma kerend, vroeg
hij bezorgd: "Weet je zeker dat alles in orde is?"
"Zo
blij als een lammetje in de wei," bevestigde ze een beetje pesterig.
En
met nog een laatste onderzoekende blik - en een voorzichtig bemoedigend lachje
- rende David terug naar de auto.
"En?"
informeerde Geoff toen hij de motor weer startte om dan eindelijk koers
richting het vliegveld te zetten.
"En
wat?"
"Hoe
is het met haar?"
"Best,"
antwoordde David quasi-afwezig. Niet opvallen, schoot het door zijn brein!
Niets laten merken!
Geoff
keek hem nog eens aan. Was dat alles wat die jongen te melden had? Blijkbaar,
want hij zweeg verder in alle talen en keek stoïcijns naar buiten, waar de
laatste huizen van de Crossing aan hen voorbij gleden.
Geoff
wierp nog maar eens een vragende blik achterom naar Debbie. Maar Debbie trok
enkel haar wenkbrauwen op. Zij kon duidelijk ook niet wijs uit Davids gedrag...
Emma
kroop intussen weer onder de truck die ze onder handen had. "Waarom kwam
hij nu eigenlijk langs, als hij toch zo´n haast had?" verwonderde ze zich.
Maar eigenlijk was ze kwaad. Kwaad op hem omdat hij haar gevoelens weer
helemaal overhoop haalde, en kwaad op zichzelf dat ze dat toegelaten had...
Waarom kon ze zichzelf ook niet in de hand houden? Die jongen was stapelverliefd,
dat zag een klein kind nog!
"En
jij?" vroeg een klein stemmetje in haar binnenste. En dat deed al haar
boosheid prompt weer wegsmelten. In elk geval waar het hem betrof. Hij had
tenslotte het recht verliefd te worden op wie hij maar wilde. Al was dat
honderd keer een getrouwde vrouw. En hij scheen zich er toch wel van bewust te
zijn dat hij niets terug mocht verlangen omdat zij al getrouwd was. Maar zij?!
Zij wàs getrouwd! Zij had eeuwige trouw beloofd aan Sam! En nauwelijks had Sam
zijn hielen gelicht, en zij...!? In daden was ze misschien niet ontrouw geweest
(nòg niet...), maar o, wat had ze graag overeind willen vliegen, hem om de hals
willen vallen, meer misschien wel...! Die pijnlijk getroffen blik van hem toen
ze moedwillig die barrière tussen hen opwierp...
´Oh,
David... het spijt me zo...´ Schielijk veegde ze over haar ogen. Misschien
moest ze hier zelf maar weg. De boerderij verkopen, de garage verkopen... Sam
zou wellicht ergens anders een aanstelling kunnen krijgen... ´Als het maar niet
in Sydney was dan...´ Onwillekeurig huiverde ze, weer vol wantrouwen. Maar dit
kon zo ook niet verder... Hoe zou ze ooit nog zuiver tegenover Sam kunnen staan
als haar hart uitging naar een ander? Naar David?
Zo
piekerde ze de hele dag door. En kwam er niet uit...
"Hebt
u misschien een vuurtje voor me?"
Sam
schrok op en draaide zich schielijk om. Een jongeman in keurig pak stond voor
hem, en speelde met de sigaret tussen zijn vingers. "N-n-nee... sorry, ik
rook niet," stotterde Sam. "Ik... eh... Ik bedoel: vanzelfsprekend.
K-kunt eh... kunt u me dan misschien zeggen hoe laat het is?"
De
gedistingeerde jongeling wees op de klok van het winkelcentrum. "Kijkt u
maar: bijna elf uur precies." Hij glimlachte neerbuigend toen Sam zijn
speciaal gekochte aansteker bij de uitgestoken sigaret hield en bijna zijn
vingers brandde.
"Dank
u. Dat had ik niet gezien," mompelde hij verlegen.
Een
sluwe glimlach die niet zo prettig aandeed was zijn deel. "Uiterlijk
morgen," lispelde de nette jongeman, en terwijl hij zich door de drukte
zijdelings langs Sam drong, voelde Sam hoe een pakketje in de zak van zijn
jasje gleed. Toen loste de jongeman op in het niets.
Gejaagd
keek Sam om zich heen. "Niet wegrennen," prentte hij zich in.
"Rustig even wachten. Krantje kopen of zo. En dan naar de luchthaven. Vijf
van zulke tochtjes en we zijn uit de brand!"
Het
was laat toen ze die avond terugkwamen van de clinic. David wilde niets liever
dan Emma opzoeken en het nu eens even goed uitpraten. Maar tegen de tijd dat
alles opgeruimd was op de basis, en die twee meisjes van Malarvy in het
ziekenhuis geïnstalleerd waren, was het zo laat geworden dat de garage al dicht
bleek. Emma was ook niet in de pub, en aangezien de witte truck van de garage
ook verdwenen was, nam hij maar aan dat ze naar huis gegaan was. Hij zuchtte.
Dan morgen maar. Als ze ten minste weer naar het dorp kwam dan...
Ondanks
dat hij die morgen vrij had, was hij de volgende dag al vroeg op. Vol
verwachting eigenlijk. Zou Emma weer komen? Hij voelde zich kinderlijk opgewonden
bij de gedachte dat hij haar weer zou zien. Het hielp niet veel dat hij
zichzelf inprentte dat ze niet voor hem was, en dat hij voor ieders bestwil
eigenlijk beter zoveel mogelijk uit haar buurt kon blijven. "Haar zíén kan
geen kwaad," maakte hij zichzelf wijs. "En bovendien moeten we het
gebeurde toch uitpraten, dus..." Maar dat nam niet weg dat zijn hart door
zijn borst danste zodra hij maar aan haar dacht...
Hij
was nog maar nauwelijks op straat of hij zag haar al. Ze stond zomaar wat voor
zich uit te staren, geleund tegen een paal van de veranda. Haar schouders
hingen af, alsof ze een zware last te dragen had. Het kneep even om zijn hart.
Zou ze in gedachten misschien aan die Sam vertellen dat...?
Zogenaamd
onverschillig slenterde hij naar haar toe. "Iets interessants te
zien?" ´Wat zit je nu te staren?´ had hij ook kunnen vragen...
Emma
keek geschrokken op en haar hart sloeg een rare roffel. Ze had hem niet eens
horen aankomen, zo diep was ze in gedachten verzonken geweest. Maar ze
herstelde zich snel en antwoordde: "Alleen maar een luchtspiegeling."
Ze keek gauw weer van hem weg.
David
glimlachte toegeeflijk. "Misschien doe je wel te hard je best om iets te
zien..."
Ze
keerde zich prompt weer van hem af. Enkel zijn lieve, begrijpende blik dreigde
haar krakkemikkige afweermuurtje al te verpulveren... "Ach, misschien ben
ik hier gewoon te lang geweest..."
"Misschien
moet je daar eens met iemand over praten," was zijn zachtzinnige advies.
En
Emma zuchtte. Diep. ´Ja,´ dacht ze, ´ik wil er dolgraag over praten. En ik zou
het liefst met jou praten. Maar jij bent een deel van het probleem geworden...´
Ze waagde het er toch op en wierp een blik in zijn richting. En oh, haar hart
sloeg weer over... Waarom was zo´n heerlijk gevoel toch zo verschrikkelijk verboden!?
David
voelde zich helemaal verzinken in haar blik nu ze hem eindelijk aankeek. En
Emma voelde zich helemaal week worden van binnen. O, wat zou ze er niet voor
over hebben om zich weer tegen zijn borst te gooien en het uit te snikken...
David... Sam! Nee, David... O, waarom was het toch allemaal zo moeilijk! Ze
verplaatste haar gewicht op haar andere been. Zou ze...?
Maar
ineens dook DJ op uit het niets en schetterde: "Zeg David, die twee
meisjes die jij gisteren meebracht, hoe heetten die ook weer?"
De
betovering was verbroken, en geschrokken keerden David en Emma tot de
werkelijkheid terug. "Eh... de Malarvy´s. Hoezo?"
"Nou,
ik hoorde daarnet op de radio iets over ´de Malarvycycloon´." DJ gnuifde.
Hij
was nog niet uitgesproken, of hun aandacht werd getrokken door een rumoerig,
zeer aftands vehikel dat volgeladen en wel voorreed en stopte bij het hotel.
Emma
proestte. "Wat is dàt?"
David
schraapte zijn keel. "Ehm... dat zijn de Malarvy´s."
"Het
ziet er niet uit als een cycloon," meende DJ laconiek.
"Nog
niet..." was Davids droge antwoord.
Tijdens
de clinic van gisteren had David kennis gemaakt met de jonge garde van de
Malarvy´s. Rosie, de oudste van de kinderen, leek zo´n beetje de moederrol te
vervullen voor de rest, terwijl ze zelf toch niet veel ouder kon zijn dan
achttien. Met haar zusjes leek dat wel goed te gaan, maar haar wildebrassen van
broertjes leek ze toch niet goed de baas te kunnen. David vond haar dapper en
aardig, maar hij had ook medelijden met haar. Zo´n jong meisje met zoveel verantwoordelijkheid
en zoveel werk!
Toen
de hele familie nu dus uit de auto gerold was, en de ouders direct de boel aan
hun oudste dochter overlieten om zelf de nodige zaken af te kunnen handelen,
besloot hij haar maar even een handje te helpen. Dat zou hem meteen - heel
verstandig! - van Emma weghalen, want hij realiseerde zich drommels goed dat ze
daarnet gevaarlijk dicht bij een herhaling van vorige week waren geweest. En
dat hier openlijk op straat, midden in Coopers Crossing...!
Had
hij maar niet zo´n medelijden met Rosie gehad... Was hij maar ergens anders
heen gegaan toen hij voor de tweede keer wegvluchtte van zijn onmogelijke
gevoelens voor Emma... Want zijn ridderlijke gedrag tegenover Rosie werd
naderhand zo héél anders uitgelegd... Maar ja... ´had ik maar´ is bitter...
Die
avond was er disco in de sporthal, en Emma had besloten dat ze er wel heen kon
gaan. Wat had ze eraan om thuis te gaan zitten kniezen? Dat kleine stemmetje in
haar hart kon wel beweren dat ze beter wèl weg kon blijven, om niet in de
verleiding te komen nogmaals met David te dansen tot de vlinders uit haar mond
zouden vliegen, maar dat was natuurlijk onzin. Ze zou wel zorgen dat ze met
iedereen danste behalve met hem; dat had ze tenslotte zelf in de hand. En als
ze zichzelf nu helemáál niet vertrouwde, kon ze altijd DJ nog gezelschap houden
achter zijn draaitafel. Of hem aanbieden dat werk van hem over te nemen, zodat
hij zich in alle rust aan die Rosie Malarvy kon wijden.
Ze
moest nog grinniken toen ze aan vanmiddag dacht. In haar bijzijn had DJ
naarstig geprobeerd Rosie´s moeder voor zich in te palmen, om zo het voorrecht
te verkrijgen de knappe Rosie onder zijn hoede naar het bal te begeleiden. Maar
hij had lelijk zijn neus gestoten, en niet eens de belofte kunnen loskrijgen dat
Rosie vanavond überhaupt zou komen...
Haar
hart had een sprongetje gemaakt toen ze David binnen had zien komen. Hij zag er
fantastisch goed uit in dat zwarte overhemd en die witte broek. Nonchalant en
toch netjes. Op een avond als deze zag Sam er meestal... Haar gedachten
stokten. Niet aan Sam denken nu...
Davids
ogen gleden door de zaal. En toen ze de hare kruisten, kleurde hij licht, en
hij keek prompt van haar weg. Emma liet haar adem ontsnappen; ze had niet eens
gemerkt dat ze die ingehouden had. ´Wegwezen,´ dacht ze bij zichzelf.
´Wegwezen. Uit zijn buurt blijven! Voor ik...´
Ze
drong zich haastig tussen de dansenden door naar de draaitafel, en toen ze op
die uitkijkpost was aangeland en het slagveld overzag, ontdekte ze dat ook
David een ontwijkingstactiek volgde: hij had Paula ten dans gevraagd. Ze
glimlachte dankbaar om zijn tactvol optreden, en met haar ogen volgde ze het
paartje over de dansvloer. Algauw begon er echter een vaag gevoel van jaloezie
in haar hart te kruipen. David... dansen met Paula!? Zíj zou zo in zijn armen
over de dansvloer willen zwieren! Maar ze sprak zichzelf streng toe, en wist zo
die onzinnige jaloezie de kop in te drukken. Het was immers veel beter, voor
allebei, als David nu met anderen zou dansen...
Op
dat moment stootte DJ haar aan. "O jee, kijk ´es wie daar binnen
komt...!"
Emma
keek, en kon een grinnik niet onderdrukken. Daar was Rosie. Inderdaad. Maar ze
was niet alleen. "Stel je er niet te veel van voor, DJ. Het ziet ernaar
uit dat ze een paar chaperonnes heeft."
Maar
DJ kon zijn blik niet van haar afhouden. "Ik kan het gewoon niet helpen;
ze is oogstrelend mooi!" mompelde hij onder de indruk.
Doch
voordat hij iets kon ondernemen, had haar moeder Rosie al opgejut om gewoon
naar iemand toe te stappen. En degene naar wie ze toestapte was... David; de
enige die ze kende in de zaal vol jonge mensen.
Vanaf
hun hoge post zagen Emma en DJ hoe ze schuchter zijn aandacht trok, en hoe
David Paula en haar aan elkaar voorstelde. En vervolgens zagen ze tot hun
verbijstering hoe na nog een paar woorden Paula van hen wegliep, en David
vriendschappelijk zijn arm om Rosie´s middel sloeg en haar naar de tafel met
verversingen leidde. Emma voelde zich groen uitslaan van jaloezie, en blijkbaar
was ze niet de enige.
"David!?"
mopperde DJ naast haar. "Wat heeft die knul dat ik niet heb?"
Het
was Paula die - gedumpt en wel zich bij hen voegend - de gedesillusioneerde DJ
een uiterst droog antwoord gaf: "Een medische graad."
En
jaloers of niet, Emma kon het niet helpen: ze proestte het uit. Maar DJ´s
gezicht was een donderwolk gelijk...
David
danste plichtmatig met Rosie. Zijn gedachten waren echter bij Emma. Hij voelde
haar ogen in zijn rug. Och, als hij toch eens met haar kon dansen... Zo´n
dromerige ballad als dit...
Het
was best een aardig kind overigens, die Rosie. Ze zag er ook leuk uit. En tja,
hij had nu eenmaal met haar te doen. Met zo´n leven als zij had, kon hij zich
zo indenken dat dit avondje uit voor haar iets geweldigs was. En ze kende
tenslotte verder niemand hier.
Praten
deden ze niet veel; Rosie genoot duidelijk gewoon van het dansen. Ze danste
trouwens helemaal niet slecht. "Waar heb je eigenlijk leren dansen?"
vroeg hij op een gegeven moment, na weer een lange stilte.
Ze
keek hem aan. "Van mijn moeder. Ik heb veel geleerd van mijn moeder.
´Alles wat een vrouw nodig heeft om haar man gelukkig te maken´, zoals ze dat
noemt." Het meisje lachte er zelf een beetje om.
Hij
grinnikte ook. "Dat klinkt alsof jij de perfecte echtgenote bent."
´En ik?´ dacht hij ondertussen ongerust. ´Ben ik niet bezig twee echtgenoten
heel erg òngelukkig te maken? Waar ben ik in vredesnaam mee bezig met Emma?´
Maar
het was niet de tijd voor kritisch zelfonderzoek. Want Rosie bleef ineens staan
en keek verrukt naar hem op. "Denk je echt dat ik de perfecte echtgenote voor
je zou zijn?"
Totaal
verbluft staarde hij haar aan. "Nou, wij kennen elkaar amper..."
begon hij aarzelend. Hoe kwam het gesprek ineens dáárop?! Had hij wat gemist?
Maar
Rosie liet er geen gras over groeien. Haar ogen schitterden van verwachting:
"Maar je vindt me toch aardig?! Dat heb je zelf gezegd! En ik vind jou
aardig!"
O
help, hoe redde hij zich hier uit?! "Dat wel, maar je kunt toch niet
zomaar..."
Ze
liet hem niet uitpraten: "Als twee mensen elkaar aardig vinden, is het
toch heel natuurlijk dat ze trouwen?"
"Jawel,
maar..." David voelde paniek opkomen. Hij wilde haar niet kwetsen, dit
blijkbaar wat wereldvreemde kind, maar...
"En
ik zou een heel goede vrouw voor je zijn, David!"
"Rosie,
daar twijfel ik niet aan! Maar..."
"Kom
op!" Rosie straalde gewoon, en sleepte hem tegen wil en dank mee naar de
hoek van de zaal waar vader en moeder Malarvy zich ophielden. En met een
mengeling van tevredenheid, geluk en triomf verkondigde ze: "Mam, pap,
David heeft me ten huwelijk gevraagd!"
"Wàt!?"
stamelde David verbijsterd, zich nu pas echt bewust van de impact die Rosie aan
hun toch vrij onschuldige gesprek daarnet bleek te hechten. Maar zijn kreet
ging verloren in de vreugdeuitingen en omhelzingen van zijn aanstaande
"schoonouders"...
David
sliep slecht die nacht. En de volgende ochtend voelde hij zich ellendig. Hoe
had hij dit kunnen laten gebeuren?! Hij, dr. David Ratcliffe, had toch altijd
alles onder contrôle? Nee, niet meer... Niet sinds die adembenemende Emma
Patterson in zijn leven gekomen was. Niet sinds die haar handen op zijn
schouders gelegd had en hem lichtjes gekust had. Sinds dat moment was hij het spoor
volkomen bijster... Hij begreep nog steeds niet wat er gisteravond nu eigenlijk
gebeurd was; het was allemaal zo snel gegaan. Maar het was wel duidelijk dat
hij er met zijn gedachten niet bij geweest was. Nee, zijn gedachten waren bij
Emma geweest natuurlijk... Waar anders? Emma...
Nee,
niks Emma... Hij moest aan het werk. En hij moest zien Rosie vandaag ergens te spreken
te krijgen om de boel recht te zetten. Hoe hij het haar vertellen moest, wist
hij nog van geen kant. Hij wilde haar beslist niet kwetsen; ze had al zoveel te
verduren in haar leven... Maar ze was zo zielsgelukkig geweest gisteravond, dat
hij bij voorbaat al wist dat hij haar pijn zou doen, hoe voorzichtig hij zijn
woorden ook zou inkleden...
Werk
bleek echter niet de juiste remedie deze morgen. Iedereen had blijkbaar al van
de geschiedenis gehoord. DJ, Geoff, Kate, Chris... ze zaten hem allemaal
ongenadig te pesten en lachten zich het heen en weer. Hij deed zijn best zich
er met een mengeling van integriteit en gemaakte onverschilligheid doorheen te
slaan, en probeerde hen zelfs duidelijk te maken dat het helemaal niet om te
lachen was. Maar ze wisten van geen ophouden, en hun mateloze plezier kwetste
hem diep. Had er dan níémand enig begrip voor de situatie? Voor Rosie? Voor
hem?
´O,
Emma... Emma...!´ schreeuwde het in hem. Emma zou hem toch zeker niet
uitlachen?! Emma zou toch wel begrijpen hoe rot hij zich over dit alles voelde?!
Toen
de geintjes van zijn collega´s te zijner koste hem echter te gortig werden,
stond hij bruusk op en liep naar buiten. Kate riep hem nog na dat ze wel een
bruidstaart wilde bakken. Maar toen viel de deur gelukkig achter hem dicht, en
de rest werd hem bespaard. Gelukkig maar. Want het huilen stond hem nader dan
het lachen...
Toch
maar even naar Emma dan? Zijn voeten gingen al in de richting van de garage,
maar hij bedacht zich en keerde zich om. ´Dit is jouw zaak, David Ratcliffe,´
vermaande hij zichzelf. ´Laat Emma er buiten, die heeft wel wat anders te doen.
En bovendien weet je niet waar nòg een ontmoeting weer toe kan leiden...´
En
dus beende hij met grote passen het dorp uit. Even alleen zijn. Even alles op
een rijtje zetten en zijn verdere tactiek bepalen. Een tactiek zonder Emma in
elk geval...
Nu
David weg was, vond DJ de basis plotseling veel te stil. Geoff en Chris en Kate
waren plichtsgetrouw aan het werk gegaan, maar hij wilde eigenlijk nog wel even
lachen. Dus hij pakte zijn walkie-talkie en besloot even bij Emma langs te
gaan. De dienstauto´s moesten toch volgetankt worden, dus dat kwam mooi uit.
Hij kwam Paula tegen en die nam ook een auto voor haar rekening.
Toen
ze bij de garage aankwamen, ging Emma gelijk aan de gang met de benzinepomp.
Met druipend leedvermaak vertelde DJ hoe ze zich vanmorgen op de basis
bescheurd hadden om Davids opgedrongen huwelijk. "Volgens David dènkt
Rosie alleen maar dat hij haar ten huwelijk gevraagd heeft!" eindigde hij
gnuivend.
"Nou,
dat was vast niet met opzet," bracht Emma geïrriteerd er tegenin. Ze kon
er nog steeds niet over uit dat David zich zo had laten compromitteren. Of...
had dit ook met haar te maken? Was het een manier om haar uit zijn gedachten te
bannen? ´Ja, schiet effe op... Geef jezelf niet teveel eer, trut,´ schold ze in
gedachten...
Maar
DJ grijnsde. "Waarom zei hij haar dan niet gewoon waar het op staat?"
"Ja,
wat denk je? Omdat hij haar gevoelens niet wilde kwetsen natuurlijk!"
"Nou,
dat is slim... En nu gaat hij dus maar met haar trouwen?"
Emma
begon haar geduld te verliezen. "Ja! En misschien moet iemand hem eens
helpen!" ´Maar ik niet!´ dacht ze er onmiddellijk achteraan. ´Ik niet!
Niet nu!´
"Maak
je niet druk, Em," suste Paula vergoelijkend. "Iedereen ziet het
gewoon als een grote grap. Hij heeft zichzelf in de nesten gewerkt,
dus..."
DJ
glom van genoegen. "Ja... laat hem maar lekker zweten!"
"En
Rosie dan?" informeerde Emma puntig nu haar argumenten ten aanzien van
David vakkundig de grond ingeboord waren. "Denkt er ook nog iemand aan
háár gevoelens?"
Daarover
bleken de meningen verdeeld. Maar Emma bleef het schandalig vinden zoals haar
vrienden iemand lieten vallen zodra hij in de puree zat. Of het nu om David
ging of om iemand anders: zo ging je toch zeker niet met elkaar om!? "Kan
Geoff niet met Rosie´s ouders gaan praten dan?" vroeg ze dus. Ze begon
zich zo langzamerhand echt op te winden over hun gebrek aan inlevingsvermogen.
Paula
grinnikte. "Geoff kan zijn gezicht niet eens in de plooi houden. En Chris
evenmin."
"Nou,
dat zijn nog eens vrienden waar je wat aan hebt..." liet Emma zich nijdig
ontvallen terwijl ze de slang terughing op de pomp.
DJ
grijnsde hardvochtig. "Zie het maar onder ogen, Em: David heeft hier
gewoon geen vrienden!"
Dat
was teveel... En woedend beet ze hem toe: "Nou, gelukkig maar dat ´ie mij dan
nog heeft!" En voor hun verbouwereerde ogen verdween ze op hoge benen in
de richting van het ziekenhuis.
Ze
stormde er naar binnen, en belandde middenin een soort luidruchtige revolutie:
de Malarvykinderen renden in het rond, gilden en krijsten, reden iedereen van
de sokken met een gekaapte rolstoel, schoten pijlen met rubberdopjes af...
Ze
trof Geoff, Chris en Kate aan in de kamer van de Malarvymeisjes, waar ze zonder
veel succes orde op zaken trachtten te stellen. Maar het geval met David zat
haar veel te hoog om erg veel aandacht te schenken aan de interne problemen van
het verplegend personeel. "Waar denken jullie eigenlijk dat je mee bezig
bent!?" viel ze met de deur in huis.
"Wat...?"
Geoffs blik verried duidelijk dat hij dacht: ´Waar hèb je het over!?´ Ze zou
toch niet vinden dat je die kinderen hier maar de boel moest laten afbreken?!
"Ik
dacht dat in kleine dorpen iedereen het altijd voor elkaar opnam?" raasde
Emma.
Kate
en Chris staarden haar stomverbaasd aan. Geoff was de enige die zich aan een
antwoord waagde: "Dat doen we toch ook? Of niet soms?"
"Niet
meer blijkbaar! David heeft hulp nodig! Maar omdat hij nieuw is, weten jullie blijkbaar
niets beters te doen dan hem uit te lachen!"
Geoff
lachte maar wat. Hij voelde zich ineens toch een beetje schuldig, maar hij kon
het niet helpen dat hij alweer in een geamuseerde lach dreigde te schieten.
"Nou ja, het is ook zo´n grappige situatie," verdedigde hij zich
halfslachtig.
"Maar
niet voor David! En al helemaal niet voor het meisje in kwestie!" Ze zond
hem een vlammende blik. "Dus wat zouden jullie eens denken van een beetje
hulp, hè?"
Woest
op de hele wereld, en teleurgesteld in de houding van haar vrienden beende Emma
weer naar buiten. Terug naar de garage. Het werd tijd dat ze daar eens wat ging
doen voor de kost. Dat ging niet goed zo: gisteren was er al bijna niets uit
haar handen gekomen, en vandaag alweer niet... Die arme David haalde haar hele
leven overhoop...
Terwijl
de herrie hen nog onophoudelijk omspoelde keken Chris, Geoff en Kate elkaar
verbijsterd aan.
"Wat
had die ineens? Ze leek me nogal van de kook!" merkte Geoff op.
Kate
haalde haar schouders op, maar Chris zei nadenkend: "Misschien had ze wel
een beetje gelijk..."
"Geen
zorgen, David komt er zelf wel uit," voorspelde Geoff. "Emma trekt
het zich gewoon teveel aan, dat is alles."
Kate
en Chris knikten. Maar het reeds sluimerende zaadje van onrust roerde zich
prompt weer bij Chris, en ze nam zich stellig voor straks even rustig met Emma
te gaan praten. Er moest toch een reden zijn dat ze zich dit zo aantrok? Zoals
ze het voor die knul opnam...! Was er dan toch iets tussen die twee?
Geoff
had gelijk gehad: David kwam er inderdaad zelf wel uit. Toen hij terug was
gekomen in het dorp, had hij Rosie zien zitten dromen in het theekoepeltje.
Even had hij geaarzeld, maar toen besloot hij dat het beter was de koe maar
direct bij de horens te vatten en haar uit de droom te helpen.
Het
was geen gemakkelijk gesprek geweest. Rosie waande zich echt verliefd, en het
bleek dat haar trouwen met hem haar manier was om aan haar familie te
ontsnappen en een eigen leven te gaan leiden. Het kostte moeite, maar
uiteindelijk wist hij haar ervan te overtuigen dat - ook al vond hij haar erg
aardig - ze elkaar nog veel te kort kenden om al aan trouwen te denken. En dat
een vriendelijke jongeman die een paar keer met je danst niet automatisch van
je houdt. Rosie zelf trok daaruit tenslotte de - juiste - conclusie dat hij
helemaal niet van haar hield. Dat was pijnlijk voor haarzelf, maar hij durfde
die pijn - bang voor de gevolgen - niet te verzachten. Zodat ze uiteindelijk,
snikkend en kwaad, de straat over rende en in het hotel verdween. En hij bleef
achter. Opgelucht en bezwaard... Maar zijn huwelijk was in elk geval van de
baan. Gelukkig...
Later
op de dag ging Chris met een smoesje bij Emma langs in de garage. Ze wilde nu
weleens weten hoe en wat. Wat was er aan de hand? En waarom verdedigde Emma die
arrogante knaap te vuur en te zwaard? Het was net goed voor hem dat hij in de
problemen zat. Eigen schuld. Dat zou hem wel leren...
Toen
het smoesje uitgewerkt was, begon Chris daarom diplomatiek: "Emma, je
weet: ik ben niet alleen je arts, maar ook je vriendin. Om je dokter te spreken
heb je een afspraak nodig. Maar je vriendin kun je altijd spreken. En het kost
niks."
Emma
trok vragend haar wenkbrauwen op. En Chris vervolgde: "Ik weet dat je
kwaad op ons was vanwege David vandaag, maar er is meer aan de hand, hè?"
Emma
slikte. Er was inderdaad meer. Veel meer... Dat Chris dat nu meteen weer
doorhad! Zouden er meer mensen zijn die...?!
Chris
pakte haar bij de schouders en zei dringend: "Je moet er met iemand over
praten, Em!"
Emma
probeerde het nog weg te slikken, maar het lukte niet. En voor ze ze tegen kon
houden stroomden de woorden al uit haar mond: "Sam en ik hadden nooit met
elkaar moeten trouwen..."
Ze
zag Chris´ verblufte gezicht. Nee, die begreep er niets van. Natuurlijk niet...
Ze wist immers niet...
"Maar...
jullie waren toch zo gelukkig!" trachtte Chris haar weer op het rechte
spoor te brengen. Maar de gedachten tolden ook door haar hoofd. Was haar
vermoeden dan toch juist? Was Emma bezig een relatie aan te gaan met een
ander?! Met David, of all people!? De ploert, de klootzak, de...! Haar vocabulaire
schoot tekort om haar verontwaardiging over de knul afdoende onder woorden te
brengen. Hoe durfde hij, de schoft! Ze had toch al niet zo´n hoge pet van hem
op gehad, maar nu...!
Emma
begon half te huilen. "Zijn we echt zo gelukkig?" Ze dacht aan de
avond na het ongeluk, toen ze op het nippertje aan de verdrinkingsdood ontsnapt
was. En Sam die... "Soms misschien, als hij eens thuis is..."
mompelde ze. Ze draaide zich om en slofte terug naar de garage. Wat had het
voor zin...?
Maar
Chris riep haar terug: "Hé, je voelt je gewoon rot omdat hij weg is, en
jij overal alleen voor staat!"
Fel
draaide Emma zich naar haar om. "Sam is altíjd weg!"
"En
hij was er niet toen je hem nodig had!" voltooide Chris onverstoorbaar
haar zin.
Emma
barstte weer in snikken uit. "Sam is er nóóit als ik hem nodig heb... Hij
is nooit op de boerderij; hij is er nooit als het dak lekt, en de afvoer
verstopt is en... Sam is er gewoon nóóit! Punt uit!"
Chris
sloeg troostend haar armen om Emma heen. "Houd je nog wel van hem?"
vroeg ze voorzichtig.
Sam,
vechtend voor zijn leven, voor lucht... Sam, met vreselijk veel pijn... Sam die
haar desondanks op dat moment vertelde hoe verschrikkelijk veel hij van haar
hield... Sam in de kerk, die een ring aan haar vinger schoof en haar eeuwig
trouw beloofde... Sam, blij als een kind met het babytje dat ging komen... Sam
in paniek toen ze die baby verloor, en zo zorgzaam daarna... Ja, ze wist in elk
geval zeker dat hij van háár hield. Afgezien van zijn huidige mysterieuze uitspattingen
in Sydney dan. Maar of zij ook nog van hem hield? Ze wist het niet. Ze wist het
echt niet... Ze had er nooit aan getwijfeld, maar nu... Maar dat kon ze toch niet
zeggen...! Niet tegen Chris, niet tegen niemand! "Hoe zou ik niet van hem
kunnen houden?" antwoordde ze dus maar enigszins retorisch.
En
dat was ook weer waar... Ergens hield ze nog van hem. Maar of ze nog genóég van
hem hield...? En David dan? Hoe kun je nu van twee mannen tegelijk houden? Of
was dit met David maar een bevlieging? Gewoon, een verlangen naar gezelschap,
naar geborgenheid nu Sam in Sydney zat en zij zich zo eenzaam en verlaten
voelde?
Maar
Chris dacht duidelijk een andere richting uit: "Vertel hem dan als hij
terugkomt dat je het zat bent om alles alleen op te knappen!"
Emma
kreunde... Het vertellen aan Sam, die lieve goeierd met zijn opvliegende
karakter...? Vertellen dat ze serieus verliefd meende te zijn op een ander??
Lieve hemel, dat nooit! Hij zou gehakt van David maken...! Ze snikte het opeens
uit; ze wist het echt niet meer... "En wat moet ik nu dan...?!" kreet
ze wanhopig.
Chris
moest even nadenken. Ze had de wisselende uitdrukkingen op Emma´s gezicht
natuurlijk gezien, maar Emma wilde duidelijk niet praten. En dat had ze gewoon
te respecteren; ze kon haar tenslotte niet dwingen. Maar ze wilde zo graag
helpen als ze kon... Troosten. Ze klopte opbeurend op Emma´s arm.
"Lekkende daken zijn mijn specialiteit. En ik weet zeker dat Geoff kan
toveren met verstopte afvoeren!"
Tegen
wil en dank schoot Emma in een waterige lach. Ze zag Geoff al: de onhandigste
der onhandigen op elk technisch vlak...
Het
was natuurlijk geen antwoord waar ze echt wat aan had. Het was niet eens echt
een antwoord op haar vraag geweest; meer een uitgestoken vriendinnenhand. Maar
ze was toch blij dat ze - al was het maar een klein beetje - haar hart had
kunnen luchten. En het was tenslotte toch aan haar om dit dilemma op te lossen;
dat kon niemand anders voor haar doen. Niettemin was ze Chris zielsdankbaar dat
die haar weer even aan het lachen had gemaakt.
Chris
was zich er ook drommels goed van bewust dat haar antwoord bepaald geen
oplossing voor Emma´s problemen was. Bovendien was het een loze belofte, want
Geoff en Kate zouden één dezer dagen vertrekken om stiekem te gaan trouwen. En
wat wist zijzelf van lekkende daken en verstopte afvoeren? Helemaal niets! Daar
pleegde ze Emma immers bij te halen...? De ironie... Maar ze was blij dat ze Emma in elk geval wat
had kunnen opmonteren, en haar er tevens kies aan had herinnerd dat ze altijd
bereid was om te luisteren. Want ze mocht dan niet veel zijn op technisch
gebied; luisteren kon ze wel. En het leek haar dat Emma op het moment harder
een luisterend oor nodig had dan technische assistentie...
En
met een lachje en een warme omhelzing ging elk zijns weegs.
Toen
ze de dag daarna met zijn allen de familie Malarvy uitgezwaaid hadden, liepen
David en Emma ´toevallig´ samen op in de richting van respectievelijk de basis
en de garage.
"Ik
wil graag met je praten," zei Emma pardoes toen ze buiten gehoorsafstand
van de rest waren.
Hij
keek haar verbaasd aan, en ze lachte hem vrolijk toe. "Nee, niet éven,
niet nu. En al helemaal niet hier. Maar jij bent vrij morgen, hè? Heb je zin om
bij mij thuis te komen? Ik heb een hele berg klusjes te doen, en misschien ben
jij wel handig."
Davids
hart maakte een jubelende rondedans door zijn borst, maar hij vroeg
voorzichtig: "Is dat nu wel verstandig?"
Ze
wist natuurlijk meteen waar hij op doelde. "Zeg, maak het nou! We zijn
toch zeker allebei volwassen!? En ik gebruik je gewoon als klusjesman, verder
niks. Erewoord!" Ze gaf hem een por tussen zijn ribben en rende een paar
passen van hem weg. Toen draaide ze zich om en vroeg achteruitlopend:
"Nou? Kom je of niet?"
Zo´n
wervelwind... Ze was onweerstaanbaar, en zo guitig als ze keek...! Hij kon niet
anders: hij knikte met een brede lach op zijn gezicht. "Okay. Ik kom
morgen bij jou."
En
Emma? Ze vergat hem te bedanken. Ze draaide zich om op haar teenspitsen en
danste voor hem uit de straat over naar de garage. Morgen werd een móórddag!
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Terug
naar de FD-fanfiction index
♦
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
The Flying Doctors is the property of Crawford Productions.
No
copyright infringement is intended,
and
no money is being made by the publication of this story on the internet.
The
home of this story is www.konarciq.net
Downloading
and printing of this story for private use only.
For
all other forms of publication and distribution is the clearly stated, written
permission of the authors required.