Muziekles met Sabrina Simoni,
de
dirigente van het Piccolo Coro
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Favole inCanto
muziekles met kleuters
In de jaren dat ze met de kinderen van het Piccolo Coro
"Mariele Ventre" dell´Antoniano werkte heeft Sabrina veel ervaring
opgedaan met muziekonderwijs aan jonge kinderen. De meeste van haar
aspirantleden zijn zes jaar of jonger; dat vraagt toch een vrij speelse aanpak.
Uit die ervaringen is vorig jaar een boek ontstaan: Favole inCanto, oftewel Zangsprookjes.
Dit prachtig geïllustreerde boek bevat vier sprookjes. In het
eerste gaat de verteller samen met de kinderen op zoek naar nieuwe sprookjes.
Ze krijgen telkens opnieuw aanwijzingen waar ze die zouden kunnen vinden, en al
die figuren die hen de weg moeten wijzen vereisen een andere aanpak. Soms moet
er gefluisterd worden, soms geroepen. Of van hard naar zacht, of van zacht naar
hard. De ademhaling, zowel in- als uitademing, wordt gespeeld met duidelijke
voorbeelden. En toverformules introduceren tot slot het basisidee van hoge en
lage tonen.
Het eind van het eerste sprookje vertelt al dat ze drie nieuwe
sprookjes gevonden hebben: "Het feest op de boerderij", "De drie
uiltjes", en "Het lied van de feeën". Deze drie verhalen hebben
grotendeels dezelfde opbouw. Er is één dier dat in een 
bepaald ritme begint, en er komen
steeds meer dieren (en voertuigen en kanonnen en…) bij, elk met hun eigen
geluid en hun eigen ritme, en later ook met hun eigen melodie. Die melodietjes
zijn leuk en aanstekelijk, maar de laatste ritmeoefeningen daarvóór erg
ingewikkeld als men de tekst er niet bij heeft. Zolang het om twee, drie, vier
dierengeluiden gaat, is het nog wel bij te benen, maar bij vijf raak je (puur
op gehoor) toch wel gauw de draad kwijt.
Bij het boek hoort een cd, waarop in kleine onderdelen het eerste
verhaal helemaal is opgenomen, en van de andere drie verhalen de oefeningen.
Die oefeningen worden geaccompagneerd door eenvoudige, duidelijke muzikale
begeleiding. Ze worden één keer voorgedaan door een kinderstem, en daarna volgt
direct tweemaal de "karaokeversie" waarin de lezer de oefening zelf
kan proberen. Het punt van invallen is altijd heel duidelijk.
Het boek is bedoeld als aanvulling op bestaande
muziekpedagogische methodes, en richt zich op de eerste zanglessen aan drie-
tot zevenjarigen. Het is ook goed te gebruiken in de laagste groepen van de
basisschool, en heeft als grote voordeel dat de voorlezer geen vooropleiding in
de muziek nodig heeft. Alles wat enigszins muzikaal is, staat op de cd, en kan
dus zonder meer nagedaan worden. De noten staan wel vermeld in het boek, maar
ook zonder noten te kunnen lezen kan dit boek zonder problemen gebruikt worden.
Wellicht een aanwinst voor de Nederlandse basisschool?
Simoni,
Sabrina (2003), Favole inCanto; Imparare a cantare giocando con la direttrice del
Piccolo Coro "Mariele Ventre" dell´Antoniano di Bologna. Milano:
Ricordi.
Prijs: € 22,00 inclusief cd.
|
Sabrina
met haar koor : deze kinderen waren de proefkonijnen voor Favole inCanto! |
|
|
|
Mijn mening: De oefeningetjes zijn erg leuk om te doen. Bij vlagen neig je
(als volwassene) naar de slappe lach, maar kinderen zijn er met plezier mee bezig.
Hun begrip voor het verschil in geluid van verschillende dieren helpt hen bij
de bewustwording van de verschillen in ritme en toonhoogte. Het is geen
zangmethode op zich; meer een bewustmaking van het feit dat je je stem op
verschillende manieren kunt gebruiken. Ritme en melodie zijn daar een logisch
vervolg op. De oefeningen worden per verhaal opgebouwd, maar vereisen soms
enige oefening voor je het hele rijtje onder de knie hebt. De verhalen vind ik wat wisselend van kwaliteit. Slechts het
laatste verhaal doet de titel "sprookje" werkelijk eer aan. Het
gaat over een prinses die zo´n hekel aan muziek heeft, dat ze door een
muzikale fee in een kikker veranderd is. Pas als ze kan bewijzen dat ze net
zo mooi kan zingen als de feeën zelf, zal de betovering worden verbroken. Dat
verhaal zit op zichzelf heel goed in elkaar, en de oefeningen passen er leuk
in. Het eerste |
|
verhaal daarentegen, waarin de verteller op zoek gaat naar
nieuwe sprookjes, is een soort "en toen"-verhaal; in zijn soort lang
niet onaardig, maar er zit - ondanks de wel zichtbare rode draad - weinig
samenhang in. Het tweede verhaal, over boerderijdieren die een feestlied
voorbereiden, is leuk gevonden, maar mist jammer genoeg een echte climax.
Daarvoor houdt het verhaal nèt te vroeg op… Het derde verhaal, over een
zoekgeraakt uiltje, vind ik persoonlijk nogal saai, maar ik kan me
voorstellen dat het de jongsten wel aan zal spreken. Gelukkig heeft Sabrina
het beste verhaal, over de amuzikale kikkerprinses, voor het laatst bewaard… Mijn algemene indruk is toch beslist positief. Het idee is
zeker origineel, en blijkt in de praktijk goed te worden ontvangen door
kinderen in de doelgroepleeftijd. Aan sommige verhalen zou nog wat geschaafd
moeten worden, maar ook nu geven ze al, samen met de prachtige illustraties
van Elena Arlotti en de aanstekelijke arrangementen van Siro Merlo, veel
plezier aan jeugdige gebruikers en hun begeleiders! Het is een werk dat het
verdiend gebruikt te worden! |
|
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
La
tastiera incantata
pianoles met kleuters
Natuurlijk kon Sabrina het ook niet laten om haar eigenlijke vak
- ze studeert (of is inmiddels afgestudeerd) piano aan het conservatorium in
Bologna - op dezelfde manier voor jonge kinderen toegankelijk te maken. Het
resultaat was La tastiera incantata: een boek met eenzelfde soort opzet
als Favole inCanto.
De opbouw is in grote lijnen hetzelfde. Eerst wordt het kind
vertrouwd gemaakt met het fenomeen piano, met behulp van allerlei manieren om
geluid aan het instrument te ontlokken: met de vuist, of roetsjend over de
toetsen, of alleen witte of alleen zwarte toetsen, en tot slot met één vinger.
Eén en ander is weer ingebouwd in een verhaal: de "oefeningetjes"
hebben een doel: het verjagen van de jager! Vervolgens zijn er weer drie
sprookjes. De eerste introduceert de toonladder, de tweede de notenwaarden en
de vingerzetting, en de derde de zwarte toetsen. En tot slot zijn er nog een
aantal danswijsjes van de verschillende verhaalfiguren opgenomen. Het boek is
opnieuw prachtig geïllustreerd door Elena Arlotti. En ook nu weer is er een cd
bij waarop alles wordt voorgespeeld.
Mijn
mening:
Ik heb de oefeningen in dit boek alleen zelf uitgeprobeerd, niet
met kinderen. Over de ontvangst bij kinderen kan ik dus niet oordelen. Maar ik
denk dat het bijzonder goed aan zal slaan bij de doelgroep!
Opvallend is dat de zwakkere zijde van Favole
inCanto hier de
absoluut sterkste kant van het boek is. De verhalen in La
tastiera incantata
zijn gewoon schitterend! Ten eerste is er al eenheid binnen het boek: de vier
verhalen gaan over één en dezelfde schildpadfamilie. De eerste twee verhalen
worden de schildpadden belaagd door de jager, en er zijn allerlei
"magische" muzikale kunstgrepen voor nodig om die jager van hun lijf
te houden. Ondertussen maken we bijvoorbeeld ook kennis met de kabouters: ieder
van een andere kleur, en met 
een andere plek op de notenbalk.
In het derde verhaal wordt het spannender: een roofvogel heeft
Pappa Schildpad gevangen, en opgesloten in een hoge toren met een heleboel
gesloten deuren: van papier, van hout, van ijzer etc. Die moeten met muzikale
toverspreuken (die ook gegeven worden op de notenbalk, en dus gespeeld moeten
worden op de piano!) worden geopend.
Tenslotte moet in het vierde verhaal de hulp ingeroepen worden
van de "be-molli", die onder de zwarte toetsen wonen. Erg praktisch
zijn ze niet: ze vinden stuk voor stuk dat hun buurman hen beter kan helpen...
Maar tot slot zijn alle gevaren uit de weg geruimd, en kan er een feest
plaatsvinden waarvoor ieder personage een eigen danswijsje heeft.
Heerlijke verhalen gewoon... Niets op aan te merken, ik heb ervan
genoten! Het enige, allerenigste minpuntje (misschien!) aan het boek zijn de
laatste danswijsjes aan het eind. Die lijken me toch wat hoog gegrepen voor
iemand die alleen dit boek als pianoles heeft gehad. Maar zoals gezegd: ik heb
dit niet met kinderen uitgeprobeerd, dus wellicht valt het wel mee.
Samengevat: dit boek is een echte aanrader!!
Simoni, Sabrina (2003), La tastiera incantata; Imparo a suonare il pianoforte giocando con la
direttrice del Piccolo Coro "Mariele Ventre" dell´Antoniano di
Bologna. Milano: Ricordi.
Prijs: € 22,00 inclusief cd.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
♦
(externe link)
(externe link)
♦
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦